Anders leven in Portugal

4 juli 1998, 16 jaar geleden, is de dag dat ik officieel inwoner van Amsterdam werd. Erg veel moeite kostte het me niet om alles in Brabant achter te laten en met een verhuisbus naar mijn nieuwe habitat te rijden. Niet dat ik het hier nou zo geweldig vond; ik kende dat Amsterdam helemaal niet, behalve een klein stukje door dat eeuwige hangjongergeslenter met wat Brabantse vriendinnen over de Nieuwendijk om tegen het einde van de Kalverstraat weer linea recta terug richting Centraal Station te gaan, niet erg cultureel dus.
Toch was dit de juiste keuze om een nieuw leven te beginnen, hier kon ik dat geloofde ik wel.

Het enige wat ik me kan herinneren van de eerste dag, is dat ik mijn nog onbekende woonomgeving aan het scannen was met een “best leuke stad, geen idee waar ik heen moet, maar het zal wel-houding”, toen ik M tegenkwam.
Met M heb ik een aantal jaren in een huis gewoond aan de Baronielaan te Breda en bijzondere tijden meegemaakt; die ‘tijden’ bestonden uit feesten in de kraak-kerk aan dezelfde Baronielaan, wilde techno-party’s rondom Antwerpen, maar ook ochtenden lang steevast om 07.00u met een immense pot koffie The Bold and the Beautiful kijken.
Ridge, Brooke and Stephanie zijn dan ook een groot onderdeel van mijn ontwikkeling.
Wat nog een punt van zorg is.

M liet mij een alternatieve homofiele wereld zien en dat was er een die me heel dierbaar is.
Na een paar jaar sloeg M zijn eigen weg in en vertrok naar het buitenland, gek genoeg hebben we daarna geen contact meer gehad, maar dat was oke. Ik zou ‘m later wel weer tegenkomen.

Terug in Amsterdam.
Na eenmaal alles gestationeerd te hebben in mijn nieuwe appartement ben ik op zoek gegaan naar de dichtsbijzijnde Albert Heijn , Etos en ander dagelijks gefriemel wat je nodig hebt. Ik was halverwege de eerste supermarkt die ik ooit zou gaan vinden toen ik wat gegalm in de verte hoorde:
“Heeej … Clau!!!”…
Daar stond ie, M, aan de andere kant van de Leidsestraat.
Alsof er niks gebeurd was de afgelopen jaren, gingen we weer verder waar we gebleven waren. Via de Roxy, It, Reguliers Dwarsstraat, Halve Maansteeg en nog meer homo nachtleven leerde ik Amsterdam kennen en een deel van zijn bevolking.
Later in die jaren kwam de rest.

De laatste weken hier in NL zijn op een hand te tellen en ik krijg regelmatig de opmerking dat ze van Lars en Fadi wel geloven dat het goed komt, dat emigreren naar Portugal. Maar dan heel voorzichtig, dat het voor mij misschien wel wat moeilijker zal zijn?
Klopt. Niets is minder waar.
Ik ga Amsterdam missen, vreselijk missen.
Alleen dat ene stukje rond het Leidseplein en pak ‘m beet een kilometer daar omheen, want iedereen weet dat dát voor mij Amsterdam is en niet dat stuk buiten de kilometer. Beetje barbaars.

De laatste weken doe ik mijn ere-rondjes, het liefst alleen en met een hele grote zonnebril op, want droog kan ik het niet houden.
Vandaag liep ik na werk vanuit het Centraal door de Jordaan heen, heb alle bijzondere plekjes met herinneringen aandachtig bekeken en gezegend, ze beloofd terug te komen.

Maar ik ben een leugenaar, want ik kom niet terug, niet voor de herinneringen. Ik kom alleen terug als blijkt dat Fadi na 2 jaar doodongelukkig of wat dan ook is, maar dat is een mannetje van de wereld; eentje die niet omkijkt of papa en mama er nog zijn; die loopt weg en komt niet terug zonder een lading valse beloftes. Het laten liggen op de vloer van de supermarkt en weglopen, gaat ook niet op.
Fadi wordt een chille surf-dude aan de kust van Nazaré, en met zijn blonde door de zee gebleekte krullen en donkere ogen sleurt hij een slinger van Portugese tienermeisjes achter zich aan. Amsterdam wordt voor hem slechts een plek waar mama eeuwig over door ligt te zagen; hoe geweldige jeugd ze er wel niet gehad heeft en wat voor wilde dingen mama wel niet meegemaakt heeft.
“Yeah right mom…”.
Het zal voor hem slechts de stad zijn van de coffeeshops en de Wallen.

Een paar weken terug fietste ik met Fadi achterop, weer met die grote zonnebril, doelloos rond het Waterloopplein en verdorie, daar ging ik weer! Ondanks die hippe Chanelbril ging het niet ongemerkt, hoe hard ik ook mijn best deed te doen alsof het door de wind kwam, ze trapten er niet in.
Eigenlijk kon het me voor het eerst niets schelen wat er gedacht werd van me en dát was het moment dat ik wist; deze import autochtoon uit Tilburg is dan eindelijk na 16 jaar een Amsterdammer geworden.

En dan ga je naar Vimeiro, ergens op het platteland in Portugal?

Ja.
Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan.

Er zijn cultureel acceptabele manieren om de tijd tot een speciale gebeurtenis, zoals emigratie, te tellen.
Normaliter hang je een kalender op. Je kan dan eventueel kiezen voor een zelfgemaakte waar je uren op hebt zitten knutselen. Bijvoorbeeld eentje die vanaf januari t/m juli bedrukt is met foto’s van kind 1, duidelijk je oogappel. Op maand augustus een plaatje van Oma in de Beekse Bergen hurkend achter kind 2, met daar achter weer een aanstormende kudde buffels met niet veel goeds in zin. En op de maand september zie je Oma met kind 2 verkleed als Peppie en Kokkie struinend door Artis. Heel apart.
Opa heeft een plekje gekregen vanaf maand oktober samen met kind 3, je man.
In oktober zie je Opa en Man vissend met 7 hengels van verschillende formaten, naast elkaar aan de kade waar volgens mij geen vis komt. En op maand november dan tóch Opa met een enorme vis in de lucht, want het was zijn hengel. Op maand december Opa en Man de vis etend… althans ze denken dat het de vis is.

Of je kiest voor je postzegelverzameling, want je hebt er in de loop van tijd net 12 verzameld, dus dat past prima.

Andere optie is, je gaat voor de serie foto’s die je getrokken hebt tijdens je vakantie op de Noordpool, bestaande uit foto’s gemaakt op de boot waar je drieënhalf maand op gezeten hebt en vanwaar je heel af en toe, en héél ver weg een pinguïn dacht te zien die jullie flappend en oenig leek aan te staren. Zo’n vakantie waarna je thuis komt met 867 foto’s van witte vlekken met een ondefinieerbaar zwart stipje. Het enige verschil zit ‘m in de locatie van dat stipje. Een flutvakantie dus.

Je kan ook een kalender kopen, waar iemand anders op heeft zitten knutselen.

De kalenders daar gelaten, ik heb een andere manier om mijn tijd te tellen; ik tel wc rollen. Nu heb ik uitgerekend dat ik ongeveer een maand doe met een standaard pak van 4 rollen. Soms wijkt het wat af; beetje afhankelijk van je werkrooster en andere zaken. Wij kopen niet de 4 laagse, maar de gewone van AH, dus ook daar moet je consequent in zijn anders gaat de vlieger niet op.
Over zo’n kleine 4 maanden gaan we definitief verhuizen naar Portugal, dat zou betekenen dat er nog 16 rollen te gaan zijn. Als ik nu een familypack koop van 16 rollen, hoef ik nooit meer toiletpapier te kopen in Nederland.
Dat is een hele vreemde gedachte; nooit meer langs de Amsterdamse grachten met je family pack lopen, iets waar eigenlijk iedereen een hekel aan heeft.
Voor het ondernemen van dit soort acties ben ik dan ook altijd goed voorbereid, ik zorg ervoor dat ik zóveel boodschappen moet doen dat het pak slechts onderdeel is van een overdaad aan veel te dure boodschappen, zodat ik onopgemerkt die grachten langs kan lopen.

Straks, eenmaal wonend in Portugal, kan ik de auto meenemen en het recht voor de Pingo Doce parkeren, desnoods op de invalide parkeerplaats, maar kom!… iets van slechte gewoontes moet ik mee kunnen nemen om deze culturele overgang soepel te laten verlopen.
Dat betekent dus dat ik met mijn winkelkarretje de wc rollen zo die achterbak in kan gooien.
Ultieme vrijheid dus! De een is blij met een weekje vakantie, ik met het incognito kunnen vervoeren van mijn wc rollen.
Ben ik dan uiteindelijk toch blij met weinig?