Eigenlijk ben ik een enorme neuroot. Mijn meest lucratieve neurose was afvinken; lijsten vol met onleesbaar gekrabbel met daarvoor een vakje wat ik af mocht vinken wanneer de daad voltooid was. Het ging om hele lullige dingen die vooral ook in een bepaalde volgorde moesten, want dat hing dan weer van de route en andere weldoordachte facetten af.
Deze pragmatische eigenschap, laten we het positief benaderen, betekent dat alles al maanden van tevoren was uitgezocht. Het enige wat ik nog kon doen was wachten tot de voorgenomen datum, genoteerd op mijn lijstje, verlopen was.
Wat later in het leven werden de papieren lijstjes verruild voor digitale kalenders op smartphones met herinneringen, alarmen, kleurtjes en al.
Best gelikt, maar hier moest ik vanaf.
Dus ga je naar Portugal. Een land waar ze het wat minder nauw nemen. Bureaucratie en regeltjes zijn er net zoveel als in NL, maar dan zonder afvinkhokjes, je staat gewoon 5 maanden in de rij en valt van de ene verbazing in de ander. No further details. Misschien heb ik dit land ook wel uitgezocht juist om deze reden.

Het is vandaag 1 januari, de oliebollen hangen nog ergens in mijn keel en ik heb om 24.00u maar liefs drie lichtflitsen in de verre verte gezien. Dat was vuurwerk; lichtpuntjes op een zwart doek. Die lichtpuntjes hebben wel iets magisch, want je gaat in je gedachte, of nog erger; hardop, je hele leven na… Nou ja, 60 seconden van het leven, want je hele leven in 60 seconden is wel een beetje zielig.
Het zet dan ook de toon voor de rest van het jaar.
… Er ging helemaal niets door mijn hoofd. Dat belooft dus echt veel goeds!
Dit zou zomaar een jaar van afvinkloosheid kunnen zijn, een jaar waarin ik de digitale kalenders weer kan gaan gebruiken waar ze voor bedoeld zijn; kappers- en vergeet je moeder niet van het vliegveld af te halen-afspraken.

2015. Voor iedereen dit dit leest, mag jouw jaar net zo leeg zijn als mijn hoofd vannacht, zodat er ruimte is voor de dingen die er echt toe doen. Misschien komt de rest dan vanzelf…

Liefs, Claudia