Iedere Nederlandse emigrant heeft geloof ik het boekje “Ik mis alleen de HEMA” gelezen, dus als beetje geïntegreerde immigrant moet ik dat toch ook maar doen. Schijnbaar ben ik al tig keer bij Hans en Eddie aangekomen, want elke keer stokt het bij dit stel en weet ik weer waarom ik niet verder ben gegaan in dat boekje. Hans en Eddie hebben een Bed & Breakfast in Portugal, althans dat hadden ze toen het boekje werd uitgegeven in 2006, en komen ook uit Amsterdam. Zij zijn één van de 19 koppels/stellen/mensen dat geïnterviewd wordt in het wel leuk beschreven boekje. Hans en Eddie zijn mensen waar ik denk ik graag op bezoek bij zou willen komen en een lekkere glas wijn mee zou drinken, of meerderen.

Er is één zin in het boekje, voor zover ik het dus heb gelezen, wat maar bij me blijft hangen; “Als je dan de kracht vindt om alles achter je te laten en iets heel nieuws aan te gaan… “.

Kracht. Iets nieuws wel, maar kracht? Ga je een emigratie aan als het je heel veel kracht moet kosten? Dat lijkt alsof je niets anders meer rest dan te vluchten naar het buitenland, omdat er geen uitweg meer is. Dobberend op een bootje totdat je dan eindelijk de kade bereikt van het beloofde land. Ik dobber niet, ik ben geheel overtuigd de grens overgetrokken. Ook geheel bewust van het feit dat het leven in het algemeen kracht nodig heeft en dat dat niet persé te maken heeft met het land waar je in woont.

Misschien moet ik verder lezen, in dat boekje. En er achter komen waarom deze mensen emigreren en een nieuw leven aangaan in dat ene land met andere gewoonten. Voor mij is Portugal een vanzelfsprekend thuiskomen, totaal geen kracht voor nodig om dit te voelen. Dat was de voornaamste reden om hier naar toe te komen, wellicht heeft dat ook te maken met wat ik in een eerdere blog schreef, dat er heel ver weg wat lijntjes met dit land getrokken zijn.

Maar dan. Amsterdam.

Een paar weken terug ben ik met Fadi twee weken naar Nederland gegaan. Terwijl het thuisfront hier in Portugal zich suf heeft gewerkt om ons nieuwe huis enigszins bewoonbaar te maken en wat palen in de grond te slaan voor onze nieuwe accommodatie, zat ik in de emotionele achtbaan, met Fadi achterin die er geloof ik minder last van had dan ik.
Twee weken Nederland klinkt als vakantie… dat is het niet. Je bent niet meer dan een wandelende agenda met deadlines, want er moest veel geregeld en bezocht worden, ik had een lijst dat moest afgewerkt.

Één punt had ik niet op mijn lijstje gezet, dat punt zweefde ergens in mijn hoofd en kwam zo nu en dan omhoog; het punt wat doet Amsterdam nog met mij. Toen Hans of Eddie naar Amsterdam ging om een zieke vriend op te zoeken, vroeg hij zich af of hij een brok in zijn keel zou krijgen wanneer hij op Schiphol aan zou komen. Dus eenmaal in het vliegtuig richting Amsterdam heb ik me voorbereid op een emotionele toestand, geschikt voor het tv-programma wat teert op al dat gemis en waar zoveel mogelijk in gehuild moet worden.

Aangekomen bij de kofferband gebeurde er niks… helemaal niks. Alsof we van een aantal weken vakantie terug kwamen en het leven weer op zouden pakken waar het gebleven was, maar dan werkloos. Mijn moeder stond ons op te wachten met een ballon in de vorm van een vliegtuig. Die was voor Fadi. Alsof ik mijn moeder iedere dag zag, omhelsde we elkaar en deden alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat we elkaar twee keer per jaar zien, een soort zelfbeschermingsmechanisme.
We reden over strak geasfalteerde snelwegen richting Hilversum, naar het huis van mijn moeder, met gele koplampen die afstaken tegen deze perfecte blauwe horizon. De lucht was kraakhelder, het had iets ijlig duns, iets wat alleen in Nederland hoort en ook niet anders zou moeten zijn.

Na de volgende dag wat punten van mijn lijstje afgewerkt te hebben, ging ik met de trein naar de hoofdstad, ik kocht als dagtoerist van het platteland een retourtje Amsterdam. Weer zo’n toerist die deze stad zo ontzettend volmaakte. Weer zo’n lullig vlekje in deze onpersoonlijke rondmierende massa. Ik had mijn plek vergeven, ik ben geen onderdeel meer van het dagelijkse gespuis en moet een kaartje kopen om er in te komen.
Na eindeloze groene vlaktes met wat koeien, kwam ik aan op het stationsplein en besloot te lopen in plaats van die eeuwige tram te nemen. Het had niet veel nodig of ik schoot vol, op het minst appetijtelijke stukje van Amsterdam-Centrum schoot ik vol. Ik kwam thuis.
Al dit heb ik achtergelaten voor wat? Geen vrienden, geen familie, geen leuke kroeg, geen geld, een onaf huis, een kind wat struggelt met de taal…

In Amsterdam had ik alles!

Door de Rokin liep ik via de drukte van de Dam naar de Nieuwezijdse Voorburgwal en volgde de weg via de Spui naar het Koningsplein. Ik draaide me daar even om, om te zien of alles nog hetzelfde was. Scheltema zit er gelukkig nog, ook de Albert Heijn. De brillenwinkel waarvan ik nog steeds de naam niet weet en nog wat juweliers. Ik wandelde met een brok in mijn keel door de Leidsestraat naar het Leidseplein, het plein waar ik 16 jaar vlak naast heb gewoond. Dit was een puur geluksmoment.

Ik moest naar mijn appartement, tegenover de Melkweg, om iets te repareren. Met de sleutel en toestemming om binnen te komen, opende ik de voordeur onder de Cinecenter en liep de trap op naar de eerste verdieping. Daar was het dan, de voordeur naar mijn vorige leven. Hier waren geen Tarotkaarten voor nodig, ik hoefde alleen maar deze deur te openen.
Het was nog steeds mijn huis en het hele pakket aan herinneringen sjeesde aan me voorbij. Dit was niet handig, dus ik deed wat ik moest doen en kneep er tussenuit… Maar nog even zag ik in een herinnering, Fadi door de deuropening naar binnen kruipen.

Het had niet veel kracht nodig om weg te gaan uit Nederland. Het had kracht nodig om terug te komen.
Een goed teken. Ik ben weg gegaan om de juiste redenen en niet omdat ik gevlucht ben, zodat ik er niet meer hoef te zijn. De laatste dag Amsterdam wist ik het weer, ik ben gegaan omdat ik in Portugal wil wonen, om een nieuw en ander leven op te bouwen, met alle verschillen dat het met Nederland heeft…

Het was tijd om naar huis te gaan.
Tijd om nieuwe herinneringen te maken.