Toen mijn vader mij vertelde dat mijn over- over- overgrootvader, ik weet niet precies hoeveel overs geleden, een Portugese Jood was werd ik nieuwsgierig.
Voor zover mijn kennis reikt (er is namelijk niets bekend over deze geschiedenis in mijn familie, en degene die onze stamboom uitgebreid heeft uitgezocht is net voordat dit me verteld werd overleden) heeft deze overoverovergrootvader moeten vluchten uit Portugal ergens begin 16 eeuw toen de Inquisitie zich in Portugal voortzette. In deze periode stonden de Portugese Joden voor de keuze zich te bekeren tot het christendom of op de brandstapel gegooid te worden of het land uit vluchten.
Niet mijn meest favoriete reden om te emigreren, maar het lijkt mij duidelijk welke keuze mijn voorouders gemaakt hebben.

Anyway, dit wakkerde mijn interesse aan en ik boekte een reisje naar Portugal, nietsvermoedend dat daar mijn toekomst zou liggen…

Mijn tocht begon met een vriendin die al een weekje in een dorp verbleef met een hoog gehalte aan oude mannetjes op een bank om op een huis te passen, ze haalde me op van het vliegveld in Lissabon en met de bus vertrokken we naar Alentejo, wat zo ongeveer in het Zuidoosten van Portugal ligt, in ieder geval ver van de kust.
De eerste grote indruk die het land op me maakte, waren deze prachtige vlaktes met bomen die eruit zien als uit de kluiten gewassen broccoli’s.
Achteraf gezien zijn het gewoon “kurkeiken”, maar als stadsmens weet ik alleen wat een Kerstboom is… en ook alleen als er ballen inhangen.

Eenmaal aangekomen in de warme droogte; wist ik inmiddels dat dit land met de grote broccoli’s die ene plek op aarde is waar ik wil zijn.
Al die cliché verhalen over de ontmoeting met je ware liefde?…
Dit was mijn allereerste ware liefde.

Maar de dagen in Portugal waren bijna voorbij en ik wilde meer zien van het land dan vegetatie en oude mannetjes op een bank.
Uitgedroogd boekte ik voor de laatste paar dagen een hotel aan de kust vlak naast Lissabon, van daaruit snoof ik wat cultuur op in het mooie Sintra en na bijna weggewaaid te zijn van Cabo da Roca, het meest westelijke puntje van Europa kwam ik weer terug waar ik begonnen ben… Lissabon.

Het zaadje was al geplant, maar Lissabon heeft mij nog meer weten te raken met haar oude ziel. Misschien was het mijn ziel die ik daar tussen de vergane glorie weer tegen kwam. Ieder gebouw, kinderkopje en tegeltje vertelde me een verhaal waar ik eindeloos over kon fantaseren en waar ik onderdeel van wilde zijn. Dagen lang liep ik willekeurig door de straten van Alfama, Bairro Alto, Baixa en Chiado, maar ook door de wijken buiten het centrum waar niemand eigenlijk gevonden wilde worden.
Ik wel.
Het werd mijn Lissabon.

Lissabon is zoals een ondergrondse; eindeloos diep en donker, maar aan het einde van de tunnel bovenaan de trap is dan dat grote licht.
Dat licht was voor mij Portugal.