Niemand heeft me eigenlijk gevraagd waarom we naar Portugal gaan; het emigreren naar het buitenland heeft denk ik iets magisch, alsof alles goed is aan de andere kant en alles wat je hier dwars- en tegenzit zich daar vanzelf oplost… als je maar daar bent.

Als ik zeg dat ik weg ga uit Nederland en naar Portugal verhuis, gebeuren er hele gekke dingen met mensen; de een trekt onwillekeurig met z’n wenkbrauwen en zegt na een net even te lange aarzeling: “Goh, wat leuk!”, maar meent het voor geen meter. De ander springt direct op, weet even nog niet of hij moet huilen of gekke grapjes moet gaan maken, maar zegt dan toch: “Jeetje wat leuk… voor jou!… maar wat klote voor mij!… “. De laatste zegt gewoon wat het is.

Die eerste, de neppert, ziet me liggen op een strandbed aan een enorme bel vruchtencocktail met zo’n inimini parasolletje (die tot zijn of haar genoegen continu wind vangt en het strand over raast) met naast mij wat goed gelukte home-made hapjes en bovendien is het ook nog eens 31 graden mét een briesje. Fadi zit tot 16.30u op school en eigenlijk heb ik de hele dag geen ruk te doen, behalve zonnebank bruin te worden en wat op m’n laptop te priegelen.

Goed. Dit is de ene kant van het verhaal die ik ook wel zie. Maar de andere is…

Wil ik nou echt weg uit Amsterdam? Zelfs weg uit Nederland? Het land van de voorgepakte thuismenuutjes voor de kansloze dagen? Maar bovenal, kan ik eigenlijk wel leven in een dorp! Zo een met boeren op een tractor die allerlei groene dingen verbouwen… groenten was het… Heb ik zin om te wonen in een gehucht met een kind van 3 die van ellende hele dagen swipend op de Ipad zit, de enige leftover van beschaving…

En dan de internet verbinding! Ik visualiseer mijzelf zwaaiend in de lucht met mijn hippe maar daar compleet uit de toon vallende very smartphone om een beetje verbinding te krijgen, dat ene streepje verbinding met die andere wereld, om vervolgens na alles gelezen te hebben weer ineen gekropen van heimwee apathisch heen en weer te wiegen in de schommelstoel op de veranda … want dat hoort zo op het platteland.

Is dat dan wat ik wil? Apathisch schommelen op een veranda?…

Ja eigenlijk wel! Een leven waarin ik met mijn schort om achter een pruttelend pannetje sta mijn zoon op te wachten, die na een lange schooldag binnen komt geraasd en niet bij mij aan de keukentafel komt zitten zoals op de reclame, maar naar boven rent, zich opsluit op z’n kamer en oorverdovende muziek opzet. En als ik moederlijk naar boven roep om te vragen wat er is, ik een salvo aan niets verbloemende commentaar krijg waaronder: “… Mam, get a life!… “.

Heerlijk! Precies wat ik wil.
Een pad wat de hoek om gaat, dit pad gaat in ieder geval met een grote bocht de hoek om. Geen idee wat ik tegenkom, wellicht neem ik onderweg nog wat andere bochtjes of vlieg ik er eens uit…

In the end is alles goed.