“Ben jíj er al geweest??”… Mijn stem slaat over, ik kom niet boven het geluid van de mega-box uit, in ieder hoek van de ruimte staat zo’n gevaarte en wij moeten er weer precies naast staan.
Als antwoord krijg ik eenzelfde overslaande toon terug… “Wááat?”.
Ik pluk geroutineerd een flyer uit mijn tas en schuif het onder M. zijn gezicht.
“Hier bedoel ik!”… Hij kijkt naar een strak wit ge-designede ruimte met witleren hoefvormige banken op een verfrommeld papiertje. Ze worden subtiel belicht met een paarse gloed in verschillende tinten. Tussen de symmetrisch opgestelde banken hangen witte, half transparante, voile gordijnen, wat ieder tafeltje een behaaglijke privacy geeft, zonder afgesloten te worden van de rest.
Door de kreukels van de flyer heen, zie je dat een nieuw tijdperk aangebroken is; het Lounge-tijdperk.
Honderden hip-geklede mensen uitgestrekt over lage, diepe ligbanken, nippend aan cocktails en peuzelend aan minuscule hapjes. Relaxed alsof er geen morgen is, maar na al die cocktails daar morgen toch anders over denken.

Clubs en cocktails in de jaren ’90. Dat waren de eerste jaren Amsterdam voor mij. Ik heb ze allemaal gezien en gedronken. De beste club uit ons tijdperk heb ik met tranen in mijn ogen zien afbranden. Geen enkele nachttent heeft de Roxy ooit kunnen evenaren.
Ons leven was in deze fase als een ongeleid projectiel dat uiteindelijk wel zijn doel trof. Maar het ging hard, snel, en dat van ons nam heel veel bochten.

Mijn beste vriend M. en ik legden als onbezonnen avonturiers snel contact, wij hadden een lijst met de meest uiteenlopende types die we in de loop der jaren ontmoet hadden. Wat ze allemaal gemeen hadden, was dat er op een prettige manier iets los zat aan hen, en ze het leven grotendeels buiten de doos bekeken. Dit bracht ons met een soort vanzelfsprekend gemak in de meest bizarre en memorabele situaties, alsof het lot wilde voorkomen dat we het leven leefden zoals het zou moeten.

Nu woon ik in Vimeiro, een dorp met 1942 inwoners, waarvan minimaal 60% met een stok loopt. Freguesia Vimeiro valt onder de gemeente Alcobaça, een monumentaal stadje met het grootste klooster van Portugal en een paar pittoreske steegjes.
Vimeiro ligt in één van de mooiste gebieden van Portugal, waar de natuur altijd groen is en het toerisme nog niet zijn grote inslag heeft gedaan.
Het dorpscentrum is lelijk en bestaat gelukkig maar uit één straat met een flauwe bocht, maar wanneer je het dorp uitrijdt, kom je op de mooiste plekjes met snoezige witte huisjes, gelegen tegen groene heuvels en in glooiende dalen.

Vimeiro City heeft een kerk, een basisschool, een kleuterschool, een naschoolseopvang, een benzinepomp, een kapsalon, een bank, twee pinautomaten, twee pastelaria’s, twee buurtsupers, een doe-het-zelfwinkel, met dáárboven een bejaardentehuis dat propvol moet zitten.
Wanneer je bij de kerk de tweede straat links gaat, vind je nog een verrassende uitbreiding van beschaving; een dokterspraktijk, een advocatenbureau, met op de hoek van de straat Café Nitrous.

Café Nitrous ligt schuin tegenover ons huis. Zo ongeveer dezelfde goed uitgedachte woonstrategie als in Amsterdam, waar ik tegenover de Melkweg, achter Jimmy Woo en naast de Sugar Factory woonde.
Café Nitrous heeft geen guestlist. Hier loop je gewoon zonder glitter truitje naar binnen en mag je de hele dag op één biertje blijven zitten. Niet heel commercieel, maar dat maakt het juist zo vriendelijk.

Net zo glitterloos is het drinken van een glas wijn.
In Nederland krijg je, in een gerenommeerd café, een glas wijn met een inhoud van anderhalve vinger hoog. Je wordt gedwongen er aan te nippen, maar kom aan, het is één slok.
Eigenlijk moet je om de flow op pijl te houden meteen een nieuwe bestellen wanneer het drankje voor kabouters op tafel wordt gezet.
Bij Café Nitrous kan je gerust even wachten, hier krijg je een glas wijn dat alleen door cohesiekracht nog vol het tafeltje haalt. En wanneer je het voor elkaar hebt gekregen om de hoeveelheid naar binnen te werken, staat het meisje alweer klaar.

Het is juist deze glansloze eenvoud wat mij in dit dorpsleven aantrekt. Geen hippe clubs en cocktails, maar overvolle wijntjes en pensionado’s die de dag uitzingen met slechts één biertje.
Een pitstop, waar het licht nooit op groen springt.