Dubbel geparkeerd voor het schooltje klik ik met een gevecht de riemen van het kinderstoeltje vast. Ik geef Fadi, iedere dag als verrassing, het verstopte chocolaatje waar zijn ogen bij het instappen al naar op zoek zijn. Dit is het moment waarop hij de hele dag gewacht heeft. Een ingeslopen gewoonte die, toen we net geëmigreerd waren, diende als beloning om hem door de deur van het schooltje te krijgen.

Deze keer heeft de chocolade de vorm van een gesmolten Sinterklaas. Eigenlijk is het een Kerstman, want Sinterklaas komt niet langs in Portugal. Maar Fadi ziet het verschil niet, of wil het niet zien, want dan zou hij maar één keer per jaar een suikerbom in bedrukte folie krijgen. Hij is niet gek.

Voordat we wegrijden kijk ik in het martelschriftje. Een blanco schriftje dat de leerling aan het begin van het schooljaar krijgt. In de loop van het jaar wordt het door de juffen volgeplakt met papiertjes. Taalopdrachten verpakt in aankondigingen van excursies en activiteiten. Vandaag zitten er vier nieuwe opdrachten in. Bij drie van de briefjes kan ik van lussen aan woordjes een begrijpbare tekst breien. De vierde heeft lak aan mijn beperkte vocabulaire. Ik pak mijn mobiel, maak een foto van de tekst op het papiertje en laat Google Translate zijn werk doen: “… Met het oog op het verzoek om maaltijden te maken, vraagt naar de volgende rooster tijdens semester pauze te vullen met de dagen die geïnteresseerd zijn in de dienst zijn…”.
Lul, zeg gewoon dat ik de vakjes aan moet kruisen wanneer ik wil dat mijn kind tijdens de Kerstvakantie naar de opvang gaat, en dus mee-eet.
Ook Google Translate wordt het soms teveel.

Gesprekken met de juf van Fadi gaan stroef. Ze is de enige in het dorp die niet de moeite neemt zich verstaanbaar te maken. Binnen een nanoseconde kan zij zonder komma’s en adempauze het hele schooljaar met je doornemen. Het enige wat ik tijdens zo’n windvlaag aan woorden kan verstaan is: “… pois…então…pronto…percebe?…”.
Er is geen tijd om het relaas te processen, maar ik weet dat het bij het woord ‘percebe’ mijn beurt is om te antwoorden.
Tussen ieder woord in een zin dat ik uitkraam, draai ik mijn ogen links de hoek in, omdat ik zo hard moet zoeken naar dat ene woord of vervoeging, waardoor ik een oogafwijking lijk te hebben. En hoe sneller ik moet antwoorden, hoe sneller mijn afwijking.
Nu, een jaar later, gaat ze daarbij ook nog hárder praten. Ze vermoedt waarschijnlijk dat ik een hoorstoornis hebt.

Ik kijk in de achteruitkijkspiegel van de auto en zie een jongetje met een school-schortje aan, knabbelend aan de Sint. Op de linkermouw van zijn schort zit een bruine vlek met de afdruk van een voetbal. Zijn grote ogen staan helder, zijn wangen zijn rood. Er zitten wat druppels op zijn voorhoofd van de inspanning op het schoolpleintje.
Even vergeet ik de voor hem lastige periode toen we hier net woonden. De woede-uitbarstingen en het terroriseren van de kat. Die lijken ineens zo ver weg, zoals hij nu is; gelukkig.
Hij heeft Google Translatie niet meer nodig. Hij spreekt vloeiend Portugees, zelfs met de Portugese intonatie.

“Mámmã… ”, hij trekt de twee lettergrepen uit elkaar en smelt ze weer samen tot een smartlappig liedje, “… maggik nog een sinterkaasje”.