Onze 2 weken vakantie in Portugal valt niet bepaald onder de noemer strandvakantie met een overdaad aan cocktails en weg vliegende parasolletjes. Zeker niet de eerste week dat bestond uit regen, hagel (heel vreemd) en Portugese wintertemperaturen van 13 graden. Bedenk dat hier geen centrale verwarming is; alles gaat op gas en erg handig is dat niet, dus ook een CV is niet handig. We zullen er aan moeten geloven dat mijn complete Caroline Biss garderobe plaats gaat maken voor fleece truien met bijpassende tuinpakken en als ik pech heb toch ook nog regenlaarsjes. Maar juist tussen die regenbuien zie je hoe mooi dit gebied is, dit was dus ook een goed moment om een huis te zoeken… En die hebben we gevonden. Een huis in het dorp Vimeiro, eentje waar ik 15 jaar geleden heel hard om had moeten lachen; het heeft 7 net te kleine kamers om er iets mee te kunnen doen, over de hele oppervlakte jaren ’80 tegels, maar dan niet de mooie en een keuken met houten bruine keukenkastjes, die echt niet goed te krijgen zijn met een likje verf… Het is dus een huis wat met een hoop breek- en stucwerk een beter geheel moet gaan worden.
De patio en de flinke lange maar daardoor relatief smalle tuin met uitzicht op een bos en het serieuze dakterras waar menig Amsterdammer een puntje aan kan zuigen, samen met de industrieelachtige fabrieksramen wat onze keuken moet gaan worden, zijn doorslaggevend geweest. Aan het huis ligt ook nog een enorme garage en de zolderruimte is met wat dakkapellen en openslaande deuren naar het dakterras een Walhalla voor jongetjes van 3 jaar en misschien ook voor de mama’s en papa’s daarvan. Fadi’s schooltje ligt op 2 minuten lopen de helling af en met wat billentraining de helling op ligt de buurtsuper met vers fruit en alle andere noodzakelijke waren. Uiteraard heeft het dorp een stamkroeg waar ik nog even aan moet wennen, maar wat kan er dan ook tippen aan het Amsterdamse nachtleven. Het slechte weer was een nachtmerrie voor onze makelaar, hij raakte zowat in paniek, want we zouden volgens hem niet door de modderpoelen en bramenstruiken heen kunnen kijken. Hij wilde de afspraak voor de verschillende huizen die we gingen bekijken verzetten. Maar ik houd van lelijkheid, want dan zie je de ziel van wat het moet zijn. Onze eerste keuze was eigenlijk een kleine verwaarloosde quinta (wijnboerderij), met in de adega de originele wijntanken, zogoed als helemaal in tact. Het gebouw, of beter ruïne, staat op een heuvel met een uitzicht over een vallei waar Little house on a prairie jaloers op zou zijn; zo’n uitzicht waarbij je eigenlijk helemaal geen tuin meer nodig hebt, maar zelfs die lag er nog omheen. Maar echt alles moest nog aangelegd; de fundering, het dak, de riolering, electriciteit, isolatie,.. Kortom, een never ending bouwproject van zeker een paar jaar, en dan nog zou het niet helemaal af zijn. Het nadeel is dat je van dit niks zoveel moois kan maken en de ideeën lopen over. Maar helaas, de tijd voor al die ideeën hebben we niet. Niet dat ik er nou zoveel zou doen; Lars en zijn vader Loek krijgen straks al de credits, ik zou er hooguit wat jeuk aan overhouden en me na 10 jaar verbouwing eindelijk eens verdienstelijk maken aan het poetswerk. Als tegenpool liet de makelaar ons een kant en klaar huis zien. Dat was niet zo’n lang bezoek. Het was vreselijk, alles was symetrisch; de 2 slaapkamers, de 4 keukenkastjes, de gelikte vloertegels… meer was er eigenlijk niet op de 40m2 en naast het huis werd precies hetzelfde huis gebouwd, weliswaar in spiegelbeeld, maar in perfecte symmetrie. Zelfs de tuin klopte, al liep het zowat loodrecht naar beneden, hij was symmetrisch! Nou kan ik daar nog wel mee leven, maar niet met een uitzicht op een snelweg. Ik heb 15 jaar in symmetrie gewoond en op niet veel groter dan die 40m2. Het is wat decadent, maar dit kan ik niet meer aan. Dus de keuze was snel gemaakt. Even ter verduidelijking; wij kopen het huis niet zelf, maar de ouders van Lars. Wij mogen er wonen en kunnen wanneer de schepen in Nederland echt helemaal verbrand zijn het overnemen of misschien wordt het onderdeel van Quinta Antes o Vento en zou het te verhuren zijn als guesthouse. In dat laatste geval… Gaan we dan toch nog eens op een heuvel wonen met uitzicht over een vallei, met in de verte ronkende tractoren over de velden, Lars nippend aan mijn perfect gelukte kopje koffie met de Portugese krant, want die kan hij dan inmiddels lezen zonder woordenboek, Fadi struikelend door de verschrikkelijk asymmetrisch aangelegde tuin en ik… Ik op plaats van bestemming…
