Roodkleurige fluwelen etalages met takjes en twijgjes, en stapels ingepakte dozen zonder inhoud met grote rode strikken, sieren wederom de winkelstraten. Het is allemaal even foeilelijk, maar toch roept het warmte en fijne herinneringen bij me op. Ik kijk naar de overkant van de straat en krijg een beetje kippenvel bij het zien van de man, die net iets te nonchalant een wiebelige ladder opklimt. Een ladder die al wat jaren meegaat schat ik zo in.

De jonge helper onderaan de hoge ladder staat er beetje onbeholpen en clueless bij. Duidelijk iemand die per uur betaald wordt en zijn tijd zo goed als hij kan uitzit. Ik snap ook eigenlijk niet wat ‘ie daar beneden doet, want als de man bovenaan de ladder met schijnbaar iets meer kerstversieringsophang ervaring straks gewikkeld in elektriciteitsdraden naar beneden flikkert, kan de jonge helper echt niets meer voor hem betekenen behalve zijn eigen leven riskeren. Ik denk dat ‘ie dan ook gewoon een stap opzijzet voor die €5 per uur.

Ik kom zelden meer in een stad met meer dan 3 inwoners, dus optisch schrik ik altijd weer even als ik dit soort dingen, ofwel beschaving, zie. Het leven in een Portugees gehucht heeft me ergens versimpeld; ik heb soms moeite met nieuwe spullen. Ik heb zelfs moeite met oude spullen spullen die ik geen aandacht meer geef, en ondankbaar in een doos op zolder staan. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik niet materialistisch ben. Het tegenovergestelde; ik hecht juist erg veel waarde aan materiaal. En ben ook echt niet van plan om moeite te doen dit af te leren. Als mijn huis zou afbranden, dan brandt een heel groot deel van mijn ziel af. Een zak geld zou dan slechts een leeg omhulsel zijn, dat ik opnieuw moet zien te vullen met het verloren stukje ziel. Alles wat ik verzameld heb is uniek en voor mij onvervangbaar. Mijn materiaal vertelt een verhaal. En zolang dat verhaal nog synchroniseert met mijn leven, houd ik het. 

Ondanks mijn materialistische insteek, doen de lege dozen in de etalage en het overdadig lichtverbruik in sierlijke vormpjes me dit jaar toch wat vreemd aan. Eigenlijk is het ergens beledigend; niet veel mensen zijn er beter op geworden deze laatste paar maanden en het einde is misschien nog niet in zicht. En toch gaan we door waar we kunnen. Ook ik ga door. 

Ik heb een nieuw plan klaarliggen voor een vertrek van één van de gebouwen op de quinta waarvan tot nu alleen de buitenkant zo goed als af is. Althans, dat plan zit in mijn hoofd. Iedereen die een ruimte gaat inrichten of indelen zou natuurlijk een uitgebreide plattegrond moeten maken met de indeling van meubels, de elektriciteitsaansluitingen, een lichtplan, zelfs een moodboard om in ieder geval te weten welke richting je in wilt gaan. Mijn werkwijze wijkt daar wat van af; ik fantaseer plaatjes en die sla ik denkbeeldig op. Volledig ongeorganiseerd en gebaseerd op emotie.

Ik benijd hevig de mensen die het geduld hebben en zonder noemenswaardige scheldwoorden met een computerprogramma een 3D indeling van een ruimte kunnen maken, zoals mijn vriend. En dan ook nog eens mijn beste vriendin, om mijn virtuele onkunde nog eens extra te benadrukken. Ik krijg het nog net voor elkaar om een muur te zetten, maar als daar dan ook nog eens dak op moet waarvoor ik de dakhelling moet berekenen, haak ik af. Ik pruts en schuif nog wel wat met de kleine virtuele meubeltjes om een idee te krijgen waar ik wat zou kunnen plaatsen, zodat ik in ieder geval weet hoeveel ruimte er nog over is om meer spullen te kunnen kopen.

De ruimte is nu is een chaotische opslagboetiek. Een ruimte waarvan ik struikelend over iedere keer datzelfde ding zeker vijf jaar lang al knettergek word. In welk vertrek dan ook moet de energie kunnen stromen, maar dat deed het daar niet en daar ging ik me ook naar gedragen; mijn vocabulaire is er dan ook niet milder op geworden.

Maar het is klaar nu! Ik heb zo’n kant-en-klaar-pakket gekocht wat een schuur moet gaan worden. Een absoluut hoogtepunt in mijn leven, want er is niets lelijker dan een schuur in je tuin. Niets! Maar ik heb me er heldhaftig overheen gezet, over deze onesthetische noodzaak, er heb de meest onzichtbare plek gekozen waar het komt te staan. Ergens aan de rand achter zoveel mogelijk bomen.

Het nieuwe vertrek wordt het eerste persoonlijk leefgedeelte, dat straks af is ten minste. Zonder schimmelende muren en een lekkend dak. Maar behalve dat krijgt het nóg een functie; een winkelruimte waar ik mijn voorliefde voor spullen met een tweede leven uit de doos kan halen, en dan eindelijk kan uitstallen. Voor mijn gasten, een toevallige voorbijganger en natuurlijk online. 

Dit project is nog in ontwikkeling en heeft zijn einddoel nog niet bereikt, maar ook de weg er naar toe is soms al een succes.