… Het kreng sleept me aan m’n haren, ontworteld de helft, neemt nog wat genadeloze verkeersdrempels waarbij mijn gelaat, of wat er van over is, schraapt over het wegdek. Ik klets al hangend aan de trekhaak nog een paar keer tegen een verkeersbord aan, raak verzeilt in een uitgenaste handrembocht. En alsof het niet erg genoeg is, rijdt er nog een touringcar over me heen.

Dat kreng was mijn jaar.

Ik had zo’n onwerkelijk idee dat, na een jaar verbouwen en het ontvangst van de eerste gasten, de rust in dit tweede jaar wel zou wederkeren. Dat ik na het zomerseizoen zorgeloos en ingesmeerd met wortelolie, low profile boekjes zou kunnen lezen aan het zwembad… Nee low profile boekjes lezen OP het zwembad, want dan word je pas écht bruin… of oranje.

Hoe kom ik daar godsakkers nou bij!
Dit alles is een wederkerend ik-vertrek verhaal, eentje waarin je nooit aankomt en altijd chronisch tijd tekort hebt. Ik weet niet wie dat jaar met die dagen heeft ingedeeld, maar ik mis er duidelijk een paar. En tijd = geld zeggen ze.
Lekker dan!
Dus dat laatste mis ik dan automatisch ook.

Nee ik ben even niet te spreken. Ik moet mijzelf nu echt weer even hervinden, in stilte en gedachte, en vooral even wat me-time nemen. Ik heb deze week dan ook al 3 bladzijdes gelezen in een boek, dat zijn er 3 meer dan vorig jaar.
Voor de vorm, gewoon omdat het kan, neem ik ‘ns een vrije dag. Dat doe ik heel ontspannen op het puntje van de stoel.
Voordat ik tijdens zo’n relaxte zitdag een kansloos filmpje op Netnix heb gevonden, check ik nog even mijn vijf emailaccounts, smsjes, appjes, Facebook, Instagram, post daar nog wat op… en verander vervolgens 30 keer het lettertype van m’n website. Relaxt dus.

…Een paar weken later op Ninho

Het is vroeg en ik zit in een luie stoel op het terras bij de Curral, het kussen is nog wat vochtig, maar het stoort me niet. Een felle straal vecht zich door de lange armen van een oude den, plugt me in en laadt me op. Op dit tijdstip is mijn hoofd nog in rusttoestand, een meditatief moment waarin er even geen plaats is voor gedachtes die er niet toedoen. En als er toch iets ontsnapt, neemt het zachte ruisen van de herfst het met zich mee. Ze geeft me de tijd om eens goed te kijken naar dit mooie plekje, vooral om het weer te kunnen zien.

Er stijgt een onverklaarbare tinteling vanuit de benen naar mijn hoofd. Een nieuw en onbekend gevoel dat ik eerst even afstoot. Waarschijnlijk een overschot aan zuurstof of misschien gewoon teveel koffie. Te lang geslapen dan… Ik moet ’t maar even z’n gang laten gaan, want ik ben nieuwsgierig naar wat het is.

En dan weet ik het. Het is het oprechte gevoel van intens geluk, en een schaamteloze trots op wat ik hier zie en vooral voel. Deze keer zonder te bagatelliseren, want er is even niemand om het bij weg te wuiven.
Ik zwelg nog even in mijn zojuist ontdekte rijkdom, want je weet niet hoe lang het duurt, pak dan mijn laptop en schrijf alle gedachtes op die er wél toe doen…