Door de dag heen verkeer ik zo af en toe in een mentale stuiptrekking. Dan zie ik kleuren en vormen dwalen in de ruimte. De vorm is doorgaans een object, maar soms ook een wegijlende blur. In dat geval hebben mijn hersenen het beeld niet af kunnen maken en is de vorm in wording weer poefff … verdwenen. Hier mis ik dan misschien even een draadje. Maar dat gemis is passief visueel heel gemakkelijk weer op te vullen.

Virtueel en fysiek scrollen door andermans spullen in de verkoop is mijn ding. Ik denk altijd dat ik geen serieuze hobby heb, maar dat is ’t toch echt wel. Wikipedia zegt dat een hobby in het algemeen een ontspannende activiteit is, die je met regelmaat in je vrije tijd uitoefent. En dat persoonlijke voldoening een belangrijke motivatie is… Of het ontspannen is weet ik niet, maar dat ik erg gemotiveerd ben, das duidelijk.

Nu ik weer aan het verbouwen ben, mag ik weer even los. Maar ik scroll niet altijd om te kopen. Naast het functionele is het is ook gewoon vermaak. Zelfs bijna leedvermaak, want fotograferen is niet ieders sterke kant, is gebleken. Het even op een knopje drukken hebben ze vaak wel erg letterlijk genomen. Als er geen tekst bij zou staan, zou je geen idee hebben waar ze het over hebben. Het gaat in ieder geval om een van die objecten in het beeld, zover ben ik dan wel, maar het enige wat ik zie is dat mens linksonder in de spiegel. Echt, you had one job; geef ‘r een duw!

Maar in lelijkdom zit ook een verstopte schoonheid. Je neemt even een kort kijkje in iemand anders z’n leven, en vooral ook in zijn of haar denkwereld. De kortzichtigheid te lezen in de foto’s roepen bij mij veel vragen op. Willen ze er eigenlijk überhaupt wel vanaf? Maar vooral ook, waar willen ze vanaf? Is het dat bed, of is het de chaos daaromheen die ze maar niet onder controle lijken te krijgen.

… Na deze virtuele trip kom ik weer terug in de fysieke wereld. Mijn fysieke wereld. Een persoonlijke, weelderige doch georganiseerde wereld, waar bonte kleuren en een onsamenhangendheid aan vormen een terugkerend ritme is. De terugkomst doet me eigenlijk nog meer verlangen naar de rust die ik ervaar wanneer ik ergens ben waar je de energie voelt stromen. Als je even stilstaat kan je het ook echt zien; de ruimte klaart op en een wazige sluier trekt langzaam weg.

Maar is dat niet hetgeen wat we uiteindelijk allemaal willen, energie. Dat ding waar we als mens als sinds het begin naarstig naar op zoek zijn, daar ergens tussen de stapels zooi en ondingen.

… En dan besef ik dat ik eigenlijk al een heel eind ben, dat er in het grootste deel van mijn huis al een mooie en zuivere energie ronddwaalt. Ik hoor haar soms. Ze suist in achtjes door de open ramen van de huisjes. Ze streelt de bloeiende bloemen tussen het wuivend gras en kietelt de vlinders en de bijtjes. Soms verdwaalt ze even het dorp in en doet dan waarschijnlijk daar haar dansje. Maar ze komt altijd weer terug en dipt dan nog net even met een zwevend teentje in het water van het zwembad.

… En heel soms, als ik geluk heb, zit ze even vluchtig op mijn schoot. En fluistert dat alles goed is.