Morgen passeer ik het topje van mijn berg; ik word 45 en ben dan ommenabij in mijn midlife-fase.
Ik wil er nog net geen crisis aan vastplakken, maar de midlife is toch wel met een grote M.
Als ik geld over zou hebben, had ik nu waarschijnlijk een hele vette Jeep gereden, of in ieder geval in een wagen waarvan de achterklep zonder veel agressie dicht gaat.
Ik zou dan zeker iedere maand met mijn Jeep naar mijn personal masseuse gaan.
Nee. De PM komt naar míj toe.

Eigenlijk houd ik niet van gefriemel aan mijn lijf, dus misschien moet ik er een snel en pijnloos pakketje van maken. Handen en voeten doen we er ook meteen bij, hoppetee.
Ik houd trouwens niet van lak op mijn nagels, daar word ik claustrofobisch van, ook van lange nagels.
En bovendien, dat hele gebeuren past esthetisch gezien niet bij mijn Jeep-image.

Goed, ik laat alleen de masseuse komen.

Er is iemand in mijn familie die mijn middenleven, en het beeld hiervan, een beetje vertekent. Hoe graag ik ook het gevoel wil hebben bij deze mainstream te horen.
Mijn Grootmoeder, dat klinkt oud, maar dat is ze ook, wordt deze maand 108.
Haar bergtop is, tot nu toe, op haar 54ste behaald. Dat betekent dat ik een voorsprong heb op veel mede-midlifers, en nog minimaal 9 jaar mag dromen over die Jeep.

Ik zit dus in een lichte vorm van relatieve midlife crisis. Mijn genetische biologie denkt namelijk nog járen te hebben.
En reëel of niet, ik laat ‘r in die waan. Ik ben echt nog niet klaar om kansloos van die berg af te rollen, te doen alsof ik geen keus heb.
Want stiekem geloof ik niet in beperkingen, en kies ik liever voor nog een paar bumpy hikes door de Portugese heuvels.