Als een adelaar op zoek naar zijn nest vlieg ik door de ijle lucht over een jaar van herinneringen, emoties en strubbelingen… maar vooral over die grijze skibaan op mijn hoofd.
Jéz*s wat ben ik grijs geworden!
Aan de bovenkant van m’n hoofd kan ik nog wel wat doen, maar die voorkant met tig onuitwisbare friemelige rimpels, waarvan sommigen cartooneske vormpjes lijken aan te nemen, probeer ik met wat gehuppel op een crosstrainer en liters water eruit te trainen.

Ik ben op een prettige manier vanuit mijn tenen naar buiten gekeerd en heb dit afgelopen jaar een onomkeerbare transformatie ondergaan. Eindelijk zit ik aan de juiste kant van mijzelf, waardoor ik heb kunnen doen wat ik altijd al hebben willen doen.

Een jaar lang heb ik mijn hoofd gebroken over muurgaten, houtsoorten, dakpannen, stopcontacten en heel veel beton. Ik heb me druk gemaakt om luttele centimeters, soms millimeters, en het ook schaamteloos uitgesproken.
Het huis kleefde als een plakkende schaduw aan mijn gedachtes. Alles moest zo zijn tot in de bedachte puntjes, ten koste van vele nachten.

Mijn hele leven en ervaringen werden gepropt in dit ene project, en de angst overviel me toen ik besefte dat dit deel van de verbouwing bijna achter de rug was, want ik ben nog lang niet klaar met deze vreedzame zelfkastijding. Ik heb het nódig mijn hoofd te breken over onzinnige combinaties van vormen, kleuren en maatschema’s, die uiteraard nooit goed genoeg zijn en altijd beter kunnen.
Maar dat maakt me een mens met een missie.

Bovenstaand enkele vóór-foto’s 

De verbouwing is een intuïtief proces geweest; we hadden geen tekeningen van een architect, maar gingen iedere dag met onze eigen ideeën en een Floorplanner-plattegrondje naar het bouwterrein. Met wat ge-uhh en belachelijke Google Translate’s hebben we het plan voor de huidige drie vakantie-appartementen* voorgelegd.

Door miscommunicatie of technische onmogelijkheden ging er wel eens iets mis, of moest er worden afgeweken van het originele plan. Maar van het algehele idee over hoe het huis zou moeten zijn, is nooit afgeweken.
De gemaakte foutjes, afwijkingen en onafheden zijn uiteindelijk een cadeautje; ze zijn een stiekeme vrijbrief om verder te kunnen bouwen.

Hieronder voor en na foto’s
Het is een vredig huis geworden, met kalmte en veel rust. Dat is het waarschijnlijk altijd al geweest, alleen nu heeft het een passend eigentijds jasje gekregen.
Het is niet moeilijk je in dit huis thuis te voelen; de karakteristieke stenen muren slaan zich als een warme mantel om je heen. De tuin en de bloemenperken hebben hun tijd nog wel nodig, maar de oude bomen nemen hen, als een grote broer, liefelijk met zich mee.

… Vanaf de veranda staar ik naar de vallei en de wuivende bomen. De groene heuvels glooiend er omheen. Het geruis van de blaadjes, de stilte en in de verte het getuf van een hardwerkende boer. De hemel gevuld met witte dottige wolkjes, en daaronder een helder kraaiend getjilp. Onzichtbaar en imposant danst ze in de lucht, met felle kraalogen beschermend over haar nest.