Ik houd van oudere mensen. Doorgaans houdt de oudere mens ook van mij. Misschien omdat ze aanvoelen dat ik iets meer met ze heb, dan met de jongere versie. Er is niets mis met de jonge mens, ze zijn alleen wat gehaast en hebben vaak een aanwezige bewijsdrang.
Ik huppel met mijn 42 jaar ook nog wel ergens naast deze versie, tenminste mijn leeftijd huppelt mee, die moet dat, daar kan ‘ie niks aan doen. Maar eigenlijk zit ik in een verkeerd jasje, een seizoensjasje dat er ergens tussen hangt. Mijn leeftijd moet namelijk ook nog van alles. Terwijl ik zelf gewoon kabbelend oud wil worden, en de vruchten wil plukken van waar ik ooit zo hard voor gewerkt heb.
Maar die zijn nog lang niet rijp…

In ieder geval. Onze verhuizing van ’n gehaast Amsterdam naar ’n suf dorp is dus een hele verbetering. Ik zit volop tussen de ouderen die flink aan die vruchten zitten te lurken.
Er wordt namelijk behoorlijk wat wijn gemaakt bij die Portugezen thuis, en die zijn best lekker! Het dorp deelt hun zelf gebrouwen drankje graag met elkaar. De mannen zitten dan in de Adega op een wiebelig kratje, rondom een bak met kastanjes, onverstaanbaar te discussiëren over, ik schat zo in, het leven. En de vrouwen verzorgen de schone wijnkopjes voor iedere buur die aanschuift…
Hier worden heel wat vruchten geplukt.

Ons nieuwe huis is het laatste huis van een doodlopende straat, met daar tegenover twee buurfamilies waarvan de vrouwen zussen van elkaar zijn. Al voordat ik het huis kocht, klikte het met deze buren. Ze zijn oud. Net als mijn inner-me.
Sinds de sleuteloverdracht (leuk, áls je deuren hebt) werden de zakken met aardappels, uien, appels, peren, en noem het maar op, in onze handen gedrukt. Later kwamen daar de pakken eigengemaakte wijn, en stukken varkens in de vorm van worstjes bij.

Dit is niet de eerste buurvrouw die we in Portugal hebben, die met eerlijk vlees* en zakken voedsel aan komt zetten. Het is een geste, een natuurlijk ruilmiddel, een blijk van respect of om je welkom te heten.
In Nederland krijg je als je geluk hebt een stuk taart. In Portugal de gehele groente-, fruit-  en vleesafdeling.

Amsterdam heeft mijn buurvermogen niet veel goeds gedaan; van de grote wisseling aan buren die ik in het appartementencomplex heb gehad, heb ik er een aantal hooguit bij naam gekend. We kwamen elkaar slechts in de ochtend tegen, wanneer we met de fietsen in de knoop haastig onze weg naar buiten werkten, de anonieme wijde wereld in.
Nu is niets meer anoniem. Je begroet elkaar op straat, ziet elkaar op het dorpsfeest en iedere ouderavond, deelt kippen met elkaar, en ontvangt van de eigenaresse van de kroeg een vergeten werkje van Fadi’s schooltje.

Ik denk dat ik hier graag oud word, omringt door buren die ik straks ook daadwerkelijk kan verstaan. Keuvelend over de vruchten die ik dan eindelijk zelf mag plukken.

* Het varken in het filmpje is als biggetje bij de familie gekomen, en heeft een goed en vrij leven gehad.