Sinds de intensieve verbouwing van Quinta Ninho d’Águia, sijpelt een vergeten hobby weer mijn leven in; het struinen door verticaal opgestapelde meuk in de lokale rommelwinkel. Op zoek naar dat ene ding dat zich uit de chaos weet te schreeuwen.

Verbouwing en interieur gaan in mijn huidige leven samen, want ik heb wat appartementen te vullen. Althans, die reden maak ik mijzelf wijs .
Ik ben slechts een materialist die objecten asiel geeft, om zijn verveelde zintuigen te voeden door een eclectische speurtocht tussen verlaten rommel.

Ik heb jaren lang op de PC-Hooftstraat in Amsterdam gewerkt, en de kruidenierswinkels verdrongen zien worden door Prada, Chanel en Louis. Alles was en is even mooi.
Prachtig, tot in de perfectie. Maar… het is te goed.
Mijn hart moet juist een sprongetje maken tussen afgrijzen en onaffe praaltjes. Iets moet niet kloppen, zoals de koude douche na een sauna. Soms komt het praaltje met blinkende cartoon-sterren onder een stapel kampgordijnen vandaan. Soms wordt een praaltje een praaltje als ik het met mijn ogen dicht combineer met het asiel op onze zolder.

De rommelwinkel is een slagveld aan vergeten herinneringen. Maar ik pel me net zo lang door de loods heen, totdat ik onder de stoffige jurken en zwanenhals-lampen iets vind. Iets dat me de rush geeft, als die van een koude douche.