Zoals ik me bij de start van de verbouwing voelde, zo voel ik mij nog steeds; als een klein meisje dat voor de eerste keer een brood bij de bakker gaat halen, met een briefje in haar hand.
De zenuwen gieren door het lijf, net voordat ze over de drempel stapt. Het briefje is verfrommeld door de natte handjes en onleesbaar geworden, maar toch stamelt ze dapper uit: “Een half gesneden Tijgerbrood” .

Ik heb nog nooit een huis verbouwd. Wel eens een muurtje zien breken en een nieuwe zien ontstaan. Maar nog nooit een echt huis van onderaan tot boven, van fundament tot dak, zonder riolering en fatsoenlijk werkende elektra. En al zeker niet in Portugal, in een cultuur die heel anders denkt over schoonheid dan ik. Die het liefst al die oude meuk naar beneden haalt en er een nieuwe bakstenen muur voor in de plaats zet.
Als de dood ben ik dat de werkmannen gaten in mijn geliefde wijnpersmuurtjes slaan. De aannemer moet knettergek worden van mijn behoud-teksten op die dingen, en natuurlijk zijn ze hartstikke onpraktisch, maar het zijn juist díe muurtjes die dit huis maken. Het is mijn taak om, als nieuwe eigenaresse, het gevecht tussen authenticiteit en nieuwbouw aan te gaan en te bewaken.

Weer kom ik iedere dag met een papiertje aan, nu wat minder verfrommeld en niet met het type brood erop, maar met ideeën over hoe ik het nieuwe in het oude huis wil zien. En iedere volgende dag ben ik weer dat kleine meisje; zenuwachtig om te zien of dat idee wel goed heeft uitgepakt.
Meestal wel.
Soms ook niet.
En heel soms loopt het slecht uitgepakte idee uit op een nieuw en eigenlijk béter idee, waardoor je weer een andere weg inslaat, die je dáárvoor niet hebt kunnen voorzien.

De verbouwing van dit huis frustreert me; het geeft me een duw, maar neemt me ook liefelijk en streng aan de hand. Het confronteert me met de imperfecties; elke keer wanneer ik denk dat ik eruit ben, krijg ik een emmer ijskoud water over me heen en voel ik me weer heel klein.
Alsof het weet dat ik het nodig heb om mijn hoofd te breken over de imperfecties, want perfectie verveelt me en zou me in slaap doen vallen.

Deze verbouwing en alles wat daarbij hoort, is een organisch proces. Terwijl dingen dreigen te mislukken, dwingt het me tot nieuwe ideeën.
Zonder deze strijd zou het ook nooit van mij kunnen zijn, maar slechts een stel muren, gaten en een dak erop, zoals dat van ieder ander.

Deze verbouwing is een zoektocht naar authenticiteit en onderhevig aan de tijd, de tijd waar tot aan de laatste dag geen eind aan komt.
Want ik zal nooit af zijn. En wanneer ik denk dat ik af ben en de laatste steen is gelegd, krijg ik vast een knipoog… en begint dit mooie avontuur weer opnieuw.