Je huis weerspiegeld wie je bent. Een huis geeft je niet alleen onderdak, ruimte voor je overdaad aan materie, een plek om te eten, te slapen en even ‘niks’ te zijn omdat je daar nu eenmaal zin in hebt. Een huis is zoals je bent, op dat moment in je leven. Het schoonmaken ervan ervaar ik dan ook als een dwangmatig therapeutisch gebeuren; alsof je je een weg moet banen door het leven … leven in deze is: zeven kuub inimini Lego-blokjes, aangekoekte Nijntje-biscuitjes, overal (wie verzint die krengen), overvolle vaatwassers die eigenlijk aangezet moeten worden, want dat gaat dan weer niet vanzelf en wasmanden vol waar dan één lullig truitje bij zit die op een ‘handwasprogramma’ moet en dus heel je dagschema verstoort.

Nu ben ik even zonder thuis; mijn leven is opgesplitst in drie huizen. Het eerste huis is in Amsterdam, mijn financiële eigendom waar nu iemand anders zijn thuis heeft gevonden. De huidige thuis is één van de appartement op Quinta Antes o Vento waar we tijdelijk wonen totdat de toekomstige thuis klaar is… Alleen is dit toekomstige thuis maar voor een bepaalde periode, want ooit gaan we ruilen met de ouders van Lars, die nu op B&B Quinta Antes o Vento wonen.

Verwarrend? Nee, best goed geregeld… doch thuisloos.
‘Thuis zijn’ is een psychologisch thema in mijn leven; ik heb heel veel thuizen gehad, ook heel veel therapie dus, en geleerd om van iedere situatie een thuis te maken. Het feit dat ik nu werk waar appartementen en huizen verhuurd worden (naast de B&B, beheren we 2 huizen van een Zwitsers stel) is geen toeval. De rode draad zet zich voort en dat is hetgeen waar ik me bij thuisvoel. Cirkeltje weer rond.

Ergens heb ik gelezen dat je in je eerste emigratiejaar op een roze wolk zit omdat je hersenen een stofje aanmaken dat je een soort verliefdheids-gevoel geeft…
Uuhhh, ik weet niet over wat voor ’n emigratie dat ging, een van Amsterdam naar Purmerend waarschijnlijk, want er is helemaal niets roze aan. Ik heb het geluk dat ik 6 maanden in Lissabon heb geleefd en er toch nog iets van die taal is blijven hangen, maar zonder die 3 woorden is je IBAN nummer bij de bank vragen (dat gaat hier zo), je weggelopen hond met je mono linguale Portugese buurvrouw tussen de boomgaarden zoeken, en voor de zoveelste keer uitleggen dat je geen bonuskaart van de ‘Mini Preço’ wilt, echt niet handig.
Dezelfde man of vrouw schreef dat dat stofje na een jaar uitgewerkt is en dat 80% van de remigraties plaatsvindt in het tweede jaar. Iets gaat niet goed hier; dat stofje heb ik nog niet eens gehad.

Geen roze wolk dus. Wel een beetje paars.
De eerste 2 maanden had ik het lastig en nog steeds is het zoeken en loop ik tegen dingen aan. Ik heb een abonnement op mijn schoonmoeder die voor ieder kast-van-de-muur-moment met mij mee moet en mis ik (geheel onverwacht) Wok to Go, MacDonalds, Soja-vlees, zakjes instant saus van Knorr en de peper- en zoutmolentjes bij Appie. Hier moet ik nu dus meer doen in de keuken en het is nu zeker; ik vind het toch echt niet leuk. Ik raak in paniek als ik in de supermarkt sta met die enorme afdelingen vis en vlees en ik moet een stuk van een net niet meer levende koe bestellen waarvan ik nog niet eens weet of het van z’n kont of poot komt…
Dus schuifel ik door naar de geprepareerde afdeling en koop een gehakte koe in een transparant pakje.
Een overwinning voor later.

Maar inmiddels ben ik gewend aan het niet hebben van een centrale verwarming, al heb ik dan wel een soort astronautisch thuispak aangeschaft, gemaakt van zo’n 43 teddy-beren, en inmiddels hoor ik het verschil tussen een vraag of een opmerking van de kassajuf; of ik een zakje wil of dat ik niet kan pinnen onder de €20,-, en kijk ik niet meer op als er in een soort rimboe-tafereel een ontsnapt schaap, ezel of konijn voorbij sjeest, met daar achteraan Menina in topvorm. Mijn hersenen maken dan wel niet die benodigde stofjes aan, ik leer op een stofjesloze manier dit nieuwe leven te kennen en waarderen.

Je zou denken: Mens, ga toch terug.

Ondanks de paniekaanvallen in de supermarkt, niet zonder je schoonmoeder kunnen en de rimboe-taferelen ben ik thuis, in dit land, zonder de taal te spreken.
Nog geen enkel moment heb ik me onbegrepen gevoeld; er zijn weinig landen waar mensen zo hun best doen om zich verstaanbaar te maken (boven de 80 ratelt het gewoon door) en waar je de kans krijgt om je 3 woorden uit te oefenen, met alle geduld. Hier hebben ze geen haast.
Als een hond die 7 rondjes draait voordat hij zijn plekje gevonden heeft, zo ga ik nu door het leven.
Uiteindelijk vind ik mijn thuis.